Stil staan en niet weten: de Kunst van Loslaten.
Een paar weken geleden besloot ik iets nieuws te proberen: roeien.
En ik wist heel goed waarom. Ik sport regelmatig, maar meestal alleen. Of het nu yoga is of een bootcamp workout, het is prima om dat solo te doen. Ook al train je in een groepje, je bent niet echt met elkaar ergens voor aan het trainen. Maar ik merkte dat ik behoefte had aan meer contact. Aan iets doen mét anderen. Samen in beweging zijn, samen plezier maken.
Daar kwam nog iets bij: vroeger woonde ik als kind met mijn ouders, broer en zusje aan een meertje, vlak bij de Kinderdijk. Ik had een klein, plat zeilbootje en vond het heerlijk om op het water te zijn. Die rust van het water, de snelheid van het bootje over het water en soms het spannende van wel of niet omslag bij overstag gaan of superveel wind. Dat water ben ik natuurlijk nooit vergeten – en de laatste tijd miste ik het steeds vaker. Dus toen ik een Open Dag zag van de roeivereniging, moest ik ernaartoe.
Gewoon, nieuwsgierig wat voor club het was. En wat een verrassing: zulke aardige, open en welwillende mensen. Ik voelde me meteen welkom. Iets wat ik eerlijk gezegd nog niet eerder op deze manier bij een sportclub heb ervaren.
De eerste weken krijg ik instructie van 2 zeer ervaren roeiers. Met 3 andere roeikneuzen zitten we in hetzelfde bootje. Tien weken lang mag ik oefenen, proberen, leren en… vooral afleren. Want waar ik dacht dat roeien vooral veel kracht zou vragen van mijn armen en rug, bleek het tegenovergestelde waar. De boot glijdt soepeler over het water naarmate ik minder doe. Minder duwen, trekken, gewoon minder forceren. Loslaten dus.
Ik merkte al snel: hoe harder ik mijn best deed, hoe meer ik tegenwerkte. En hoe meer ik ontspande, hoe soepeler alles liep. Wat een eyeopener. Ik hoefde de boot niet vooruit (nou ja, eigenlijk achteruit) te trekken; ik hoefde me alleen maar af te stemmen op de flow. Het water draagt je wel, als je het toelaat en als je stevig blijft zitten op je harde stoeltje.
En toen kwam deze week het moment dat ik mocht sturen. Stuurvrouw zijn. Ik voelde me zowat de kapitein van de oceaan – tot ik hoorde hoeveel commando’s ik moest kennen, wanneer ik die moest geven en hoe ik de koers moest vasthouden met het stuur. Mijn hoofd ging in de overdrive. Focus. Concentratie. Alles goed willen doen. En dan hoor ik ineens van mijn instructeur: “Djieuwke, je hoeft het stuur niet steeds vast te houden hoor. Als je het loslaat, gaat de boot eigenlijk vanzelf goed.”
Pardon?
Dat klopte toch niet? Je moet sturen, grip houden, controle hebben! Maar nee. De boot weet de weg, als je haar de ruimte geeft. Hoe minder krampachtig ik vasthield, hoe beter het ging. En ineens zag ik het: dit is precies wat ik mijn coachees zo vaak vertel. Wat een metafoor. Een perfect voorbeeld van hoe we in het leven vaak net zo hard bezig zijn om iets te bereiken, terwijl de weg ernaartoe veel moeitelozer zou zijn als we zouden durven loslaten.
Het altijd maar weten, willen controleren
In mijn praktijk zie ik veel mensen die hun best doen. En met “hun best doen” bedoel ik: keihard werken. Altijd klaarstaan. Alles regelen. Zorgen voor anderen. Doorgaan, ook als het lijf schreeuwt om rust. De controle vasthouden. Want loslaten voelt eng. Want wie ben je als je het even niet weet?
We zijn zo gewend om grip te houden. Richting te bepalen. Te sturen. Maar het leven laat zich niet altijd sturen. Net als het roeien: soms gaat het makkelijker als je niet alles naar je hand zet. Als je durft te vertrouwen op iets dat groter is dan jijzelf. Het water. Het leven. De stroom.
In haar boek Grenzeloos vrij schrijft Wendy Hobbelink prachtig over de illusie van controle en de vrijheid die ontstaat als we loslaten. Als we stoppen met hardnekkig proberen om alles te fixen en durven te rusten in het niet-weten. In het open veld van mogelijkheden. In dat zachte, ongemakkelijke, maar ook hoopvolle niemandsland van pauze.
Niet weten als kracht
Wat nou als het even niet weten helemaal niet zo erg is? Wat als dat juist iets goeds betekent? Dat je niet bent verdwaald, maar gewoon op een tussenstation staat. Misschien eentje zonder bordjes, maar wel met uitzicht.
Stil staan, vertragen, misschien zelfs een beetje verdwalen – het voelt onwennig. Maar gek genoeg is dat vaak het moment waarop er iets openbreekt. Iets nieuws kan zich aandienen. Niet meteen hoor. Soms moet je eerst een beetje wiebelen voordat je voelt waar je voeten echt willen staan.
In plaats van eindeloos doorrennen en oplossingen bedenken die het allemaal ‘oplossen’, mag je ook gewoon even niks weten. Even niet weten welke kant je op moet, wat je moet doen, of hoe het verder moet. Geloof me: dat lucht enorm op. En ja, het is spannend. Maar ook eerlijk. En verfrissend. Alsof je adem eindelijk weer helemaal je longen in mag.
Mijn tijd op het water leert me dat elke hobbel, elke golf, iets wil zeggen. En dat als ik stop met trekken en duwen, ik gewoon gedragen word. Door het water. Door het moment. Door het leven. En oké, soms ook door een roeimaatje met sterke benen-:). Want ja, nog zo’n eye-opener voor mij, je roeit met je benen, niet met je armen.
Drie tips om te oefenen met loslaten
1. Laat het stuur los (letterlijk of figuurlijk)
Probeer eens een situatie niet te controleren. Laat het gesprek stilvallen. Laat je inbox ongelezen. Laat de oplossing nog even uitblijven. Voel wat er dan gebeurt. Vaak blijkt dat de wereld niet instort. Sterker nog: soms ontstaat er juist ruimte voor iets nieuws.
2. Oefen met pauzes
Gun jezelf micro-momenten van stilstand. Zet geen muziek op in de auto. Kijk even naar buiten voor je je dag begint. Ga wandelen zonder doel. Even niks. Je hoeft nergens heen om aan te komen bij jezelf.
3. Omarm het ongemak van het niet-weten
Het voelt vaak onrustig, dat tussenin-zijn. Alsof je iets mist. Maar dat is precies waar de magie zit. Durf er te blijven. Zeg tegen jezelf: “Ik weet het even niet, en dat is oké.” Daarmee geef je jezelf toestemming om te groeien, in plaats van te forceren.
Dus of je nu net als ik in een roeiboot stapt, of je staande probeert te houden in de stroom van het dagelijks leven: weet dat je niet altijd hoeft te duwen, trekken of sturen. Soms is het genoeg om stil te worden, je over te geven, en de stroom haar werk te laten doen.
Je komt vanzelf waar je wezen moet.
En onderweg? Adem. Voel. Ontspan.
Je bent al goed. Ook als je het even niet weet.
0 reacties